Nee… jij niet!
Jij bent vast druk met de pakjes voor 5 december. Want we willen het allemaal zo graag goed doen.We willen blije gezichtjes zien.
Terwijl ik aan het inpakken ben gaan mijn gedachten terug naar vroeger.

Als klein meisje in een gezin met 5 kinderen was ik druk met het maken van mijn verlanglijstje. Ik wilde dolgraag een monchhichi aapje.
Voor de etalage van De Speelboom had ik er uren naar staan kijken. Had er al aan gevoeld en geroken terwijl t prijskaartje er nog aan zat.
Ik droomde er ‘s nachts van.
Mijn vriendinnetje wenste hetzelfde.
Onderweg naar school hadden we het erover. Hoe fijn zou het zijn als we allebei zo’n aapje zouden krijgen en we er samen mee konden spelen.

Het boerenleven was in die tijd ook niet makkelijk, dus mijn moeder moest creatief met haar geld omgaan.
Pakjesavond. De LP met 11 liedjes werd steeds opnieuw aangeslingerd. Gordijnen dicht en maar zingen en snoepen in afwachting van de zak. We waren blij. In onze pyjama’s renden we naar buiten om de luisterpieten te bedanken. Dat gaf mijn moeder ons mee; dankbaar zijn voor wat je hebt. GEEN monchhichi aapje, WEL een pyjama, stiften, een pop en een spel voor ons vijven.

De volgende dag op school vertelde mijn vriendinnetje over haar mooiste cadeau..

Vanaf toen vond ik Sinterklaas stiekem maar een rare snuiter. Kon hij niet lezen of zo?

Met dit in mijn gedachten heb ik de cadeautjes voor mijn kinderen gekocht.
Het hoeft niet groot.
Het hoeft niet veel.
Het hoeft niet alles.
Met zorg en liefde pak ik het in, schrijf gedichtjes en ga op pakjesavond genieten van hun blije gezichtjes.
En dan hoop ik dat ook zij in hun pyjama naar buiten rennen om die rare snuiter te bedanken. ♡♡♡